Uit eten bij restaurant 'The Black Fox'

Gelokt door de slogan Als je van vlees houdt is The Black Fox dé plek voor je! vervoegen wij ons op vrijdagavond 17 maart bij het zo goed als nieuwe restaurant aan het Kelfkensbos. Want we houden van vlees, van goed vlees welteverstaan, al geven we in het dagelijkse leven slechts mondjesmaat toe aan deze liefde. Ook wij zijn niet ongevoelig voor de verhalen over koolstofpootafdrukken, duurzaamheid en dierenleed.

De positionering van The Black Fox heeft een hoog testosterongehalte (www.theblackfox.nl): restaurant, bar en slagerij, geënt op de Amerikaanse vleescultuur; minimaal 22 whisky’s in huis; eerst stevig eten in het restaurant en dan bij de slager voor de volgende dag thuis een mooi stuk vlees meenemen. Je ruikt de met leren voorschoten beklede sportschoolhipstercowboys al BBQ-en, bakken en grillen.

Ik ben er om half zeven en betreed het pand via de slagerij en bar. Daarbij kom ik oog in oog te staan met de Dry Age-kasten waar de steaks achter glas minimaal veertig dagen rijpen voor een optimale smaakontwikkeling. Mij doet de uitstalling een moment denken aan de middeleeuwse gewoonte de lichamen van gehangen deugnieten nog een tijdje te laten bungelen. Ter leringh en mogelijk ook een beetje ter vermaeck (het waren de middeleeuwen!), in ieder geval net zo lang tot het vlees zo rijp was dat het soepel van de strop gleed.

Ik schud dit ongemakkelijke beeld van me af en stap het restaurant binnen. De wanden zijn van de hardstenen vloer tot het plafond bekleed met langwerpige badkamertegels. De ruimte oogt daardoor als een kruising tussen een frisgewassen abattoir en een Parijs metrostation. Daar is over nagedacht. Iets minder over het effect op de akoestiek. Het is een beetje een galmbak.

Het is om half zeven nog erg rustig en ik mag een tafeltje uitzoeken. De draadstalen stoel print een patroon in je achterwerk alsof dat zelf een heet gegrilde steak is. P. arriveert en de ter zake kundige en attente dame van de bediening overhandigt de menukaart. Die beantwoordt volledig aan de verwachtingen en stelt ons dus niet teleur. Er staat welgeteld één vegetarisch hoofdgerecht op, maar verder is het vlees, vlees en nog eens vlees.

P. houdt het ondanks de uitgelezen keuze aan Whisky’s vanavond bij een glas rode wijn. Een Habla de la Tierra, op aanraden van de bediening. Ik sluit me daar, na een Weihenstephaner als aperitief, bij aan. Prima wijntje, goed advies.

Als voorgerecht kiest P. het ‘Scottish egg met Glory dragonmosterd’. Dat blijkt een vogelnestje, of verborgen ei te zijn. Een gekookt ei in een jasje van gebraden worstvlees of gehakt. Zijn moeder maakte dat vroeger ook wel eens. De variant van The Black Fox is uitstekend te eten, goed gekruid, sappig en met een fijne dragonnige mosterd. Ik heb het ‘Beenmerg met briochetoast en kruidensalade’. Een doorgezaagd bot waar je het warme merg uit mag lepelen. Lekker, maar natuurlijk wel een vette hap. De salade die de Fox erbij serveert is jammer genoeg geen frisse tegenhanger. Teveel olie in de dressing.

Als hoofdgerecht bestellen we allebei een steak van de houtskoolgrill. P. de rumpsteak, een biefstuk van de lende, en ik de picanha, het staartstuk. Het vlees wordt standaard geserveerd met een (eenvoudige, maar smakelijke) puree van knolselderij. De steaks zijn zoals gevraagd mooi rood gebakken met een subtiele grillsmaak en supermals. Goed vlees, simpel en goed klaargemaakt: heerlijk! Ook de bearnaise- en persillade-saus die we er los hebben bijbesteld, zijn goed en vers en vormen een voortreffelijke begeleiding. P. is verder erg enthousiast over de ‘Gepofte biet met ui met hazelnoten en french dressing’. Sinds hij Ottolenghi heeft ontdekt is hij zelf een fervent bietenpoffer, maar deze smaakrijke versie kende hij nog niet. De frietjes gebakken in ossewit zijn op zichzelf goed van smaak maar qua textuur aan de slappe kant.

Intussen begint het restaurant aardig vol te lopen. En niet alleen - zoals we hadden verwacht - met (stoere) mannen, hipsters en lumbersexuals (zoekt u die zelf maar even op). Ze zijn wel in de meerderheid, maar er zijn vriendinnen meegekomen naar dit vleeswalhalla. We tellen zelfs drie gezinnetjes met een jong kind, waar de bediening vlot en ontspannen mee omgaat.

Als dessert heeft P. de ‘Gegrilde ananas met steranijs, kruidnagel, toast van peperkoek en whiskysabayon’ en ik de 'Gekarameliseerde bread & butter pudding met malagaroomijs en whiskysaus’. Volgens de dame van de bediening is de laatste een goede keuze. En dat klopt. P. ’s toetje is niet onaardig, maar dit keer heb ik eens het meest uitgesproken en lekkerste dessert.

De rekening: 72 euro voor het eten en 22 voor de drank. Daar kunnen we goed mee leven. The Black Fox maakt zijn pretentie en ‘stoere’ concept waar. Daar zijn we stiekem een beetje verbaasd over wanneer we ontdekken dat The Black Fox onderdeel is van een groeiend Nijmeegs eetconglomeraat Het Hoofdkwartier Horeca, waar ook De Firma,  De Meesterproef en de cateraar Glory (jawel, van de mosterd!) foods & drinks  deel van uitmaken. De Firma - die overigens helemaal gerestyled schijnt te zijn - vonden we qua ‘concept’ wel aardig, maar qua eten zéér matig. En breek ons over De Meesterproef qua gastvrijheid en culinaire beleving de bek niet open (zie elders op deze site). Maar ze kunnen het dus wel, die jongens van Het Hoofdkwartier: een pandje aardig verbouwen, een hip eetthema kiezen, een kok in de keuken zetten die daar helemaal in thuis is en bij de personeelsselectie letten op kwaliteiten als gastvrijheid, intelligentie en leergierigheid.

Oké, The Black Fox is gezien galmbak en draadstaalstoelen geen restaurant voor een romantisch avondje met je geliefde, of vrienden op leeftijd met een beginnend hoorprobleem. Maar als je een keer heerlijk kwaliteitsvlees van de houtskoolgrill wilt eten dan is dit een aanrader.

En die stoelen, die worden binnenkort vervangen, hoor ik bij het afrekenen.
 

Kees Oostindie culinaire dienstverlening ¦ 024 329 5911 / 06 4229 6889 ¦ info@keesoostindie.nl ¦ KvK 09120662 ¦ BTW NL 8215.17.715.B01